Apeirophobia on Muziek Reviews

Carry Munter reviewed our album on the Dutch blog Muziez Reviews.

Ifsounds werd in 1993 opgericht onder de naam If en in 2004 kwam hun eerste demo “The Cave” uit, gevolgd in 2005 door “If”. Hun eerste LP “The Stairway” werd in 2006 uitgebracht en de song “I Wish” van de CD behaalde de eerste plaats in de klassieke lijst van http:iacmusic.com, waar hij 2 maanden in bleef staan, terwijl de song “You” genomineerd werd voor de Golden Kayak Award in de easy listening categorie. In 2007 haalden 6 songs van de CD de top 10 van iacmusic.com en werden er nog 2 songs voor de Golden Kayak Award genomineerd, deze keer in de categorie progressieve rock.
Hun volgende CD “Morpho Nestira” zag in 2008 het levenslicht en werd wereldwijd goed ontvangen bij het prog rock publiek en de bladen. Niet alleen de naam If veranderde in september 2009 in Ifsounds, maar ook de samenstelling van de band onderging een verandering en nog die zelfde maand kwam de video “Midsummer Raving” uit. Begin 2010 werd het nummer “Oceans of Time” gedoneerd voor de CD “Songs For Haiti – Relief Through Music”, waarvan de opbrengst voor de slachtoffers van de ramp in Haiti bestemd was. Melodic Revolution Records bracht vervolgens in juni 2010 “If …Sounds” uit als afsluiter van het tijdperk If en in oktober van dat jaar hun CD “Apeirophobia”(Angst voor de oneindigheid).

De nieuwe CD bevat 5 nummers en duurt 50 minuten en de eerste song “Anima Mundi” laat me meteen weten, wat ik van de muziek kan verwachten. Melodische progressieve rock waarin de nodige tempowisselingen zitten in een up-tempo gespeeld met een heldere zang van zangeres Elena Ricci en een op Spaanse gitaar gespeeld klassiek aandoend eind. Het volgende nummer, “Summer Breeze”, begint heel rustig en ingetogen met een knap stukje keyboard, waarna de gitaar het over neemt en de zang zich bij het geheel voegt. In deze song klinkt de zang een stuk rauwer en langzaam maar zeker begint het nummer aan kracht te winnen, doordat ook de muziek van deze ballad een stukje steviger wordt, om aan het eind terug te keren bij het ingetogen begin. “Last Minutes” is het volgende stuk en dit is weer een stevig stuk progressieve rock, die hier en daar naar hardrock neigt te gaan en een vrij herkenbaar, maar aanstekelijk ritme heeft. Het kortste nummer heet “Aprile” en dit is echt een schitterende klassiek aandoend stuk muziek, waarin je goed kan horen, dat deze muzikanten uitstekend geschoold zijn en precies weten waar ze mee bezig zijn. Geweldig! Dan volgt de titelsong “Apeirophobia” het laatste nummer van de CD en dit 28 minuten durende schitterende stuk bestaat uit 9 delen. De band weet me met dit concept nummer vanaf het begin tot het eind te boeien en hierin
hoor je verschillende stijlen muziek, die vakkundig tot één geheel gesmeed zijn. “Apeirophobia” is voor mij dan ook een CD, die ik met plezier regelmatig zal draaien.

Tagged as: Apeirophobia / Carry Munter / Muziek Reviews